Ἕνα φάντασμα πλανᾶται πάνω ἀπὸ τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς βουκολικῆς εὐτοπίας, τὴν Ἀρκαδία. Εἶναι τὸ φάντασμα ἑνὸς νεαροῦ ποιητῆ ποὺ ξόδεψε τὴν νιότη του σὲ ἀτελέσφορους πλατωνικοὺς ἔρωτες ἀνάμεσα στὰ βαφλάδικα τῆς Καλαμαριᾶς καὶ τὰ γιαουρτάδικα τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅταν δὲν δήλωνε τὸ δυναμικὸ παρὼν στὶς ὁλομέλειες τοῦ κόμματός του (ὑποψήφιος τοῦ ὁποίου καὶ ὑπῆρξε) καταγινόταν μὲ τὴν πρόσληψι τοῦ Μάη τοῦ '68 ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες στιχουργοὺς τῆς δεκαετίας τοῦ '70. Μέχρι ποὺ ἕνας ἄλλος Μάης τοῦ τὰ κατέστρεψε ὅλα κι ἐκεῖνος, πληγωμένος ἀπὸ γυναῖκες κι Ἱστορία, ἀποσύρθηκε στὸ γαλήνιο Πικέρνι τῆς Ἀρκαδίας.Ὁ παράξενος ἐρημίτης ἐμφανίζεται πιὰ μόνο ὅπου καὶ ὅταν τὸ θέλῃ, συνήθως σὲ εὐειδεῖς τουρίστριες τῆς Ἐσπερίας (σὰν ἄλλος Βόγλης) στὶς ὁποῖες καὶ ἀπαγγέλλει τὰ τραγούδια του, ποὺ δὲν ἀξιώθηκαν ποτὲ νὰ ντυθοῦν μουσική. Τέτοιο ἕνα τραγοῦδι τοῦ ἀφιερώνουμε κι ἐμεῖς σήμερα κλίνοντας εὐλαβικὰ τὸ γόνυ στὴν ἁγνὴ ψυχή του. Μόνο ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ ἀποκρυπτογραφήσῃ τὰ πολλαπλὰ νοηματικὰ ἐπίπεδα τῶν φαινομενικὰ ἐπιφανειακῶν στίχων μας.
Ἕνα βαφλάδικο δίχως κομφόρ,
πραλίνα, μπισκόττο καὶ σάλτσα ῥοκφόρ,
ἕνα γιαουρτάδικο καὶ μέσα ἡ Νικόλ,
ἔντεχνο κι ὕστερα τζάζ, ῥὸκ ἒντ ῥόλλ.
Τί Λουκέρνη τί Πικέρνι
στὸ βουνὸ καράβι σέρνει.
Λίγο μὲ νοιάζουν οἱ λίγοι σταυροί,
ἡ νύχτα πάλι τὴν νύχτα θὰ βρῇ,
εἴτε Μαρκία εἴτε Μαρὶν
τί ἔχασα τώρα τί εἶχα πρίν.
Τί Λουκέρνη τί Πικέρνι
στὸ βουνὸ καράβι σέρνει.
Μαθήματα, κόμμα, σπίτι, γονεῖς,
πυτζάμες τὸ βράδυ κι ὕπνος νωρίς,
ἕνα τραγοῦδι τερπνὴ ἀκοή,
αὔριο πάλι θ' ἀλλάξω ζωή.
Τί Λουκέρνη τί Πικέρνι
στὸ βουνὸ καράβι σέρνει.
666 ο σατανασσσσσσσσσσ
ΑπάντησηΔιαγραφή