Σκοτεινὸ σονέττο

Φθαρμένη μαύρη ὀθόνη προβολῆς ὁ ζόφος

θὲ ν' ἁπλωνόταν τῆς νυχτὸς κι ἡ Κλυταιμνήστρα

τ' ἀνόσιο τελοῦσε ὑπὸ τὸ σεληνόφως

φριχτό της φονικό. Θ' ἀντήχησαν τὰ σεῖστρα

πιὸ πέρα τῆς θεᾶς σὰ γροίκησεν ὁ λόφος

τῶν Μυκηνῶν κραυγὲς χαρᾶς ποὺ ἀντροθερίστρα

βασίλισσα σκορπᾷ. Τοῦ Ἄργους θεοτρόφος

ὁ κάμπος πιὸ σφιχτὰ κρατάει τὴν Ὑπερμνήστρα

στὰ σπλάχνα του βαθιά, μὴ τρανταχτῇ ἀπ' τὸ μνῆμα

τὸ λείψανο τῆς τίμιας γυναικός. Μὰ δίνουν

οἱ σταλακτίτες τ' οὐρανοῦ ψηλάθε σῆμα

κι ἐν ᾦ τὰ πρῶτα ῥεῖθρα τῆς αὐγῆς θὰ χύνουν

μὲ φῶς ἀνάγλυφα λευκὸ στὴ γῆ τὴ μέρα

ἐκδίκησι ἄρρωστη σαρώνει τὸν ἀγέρα.