Σουφφῆνος

Παρουσιάζω τὴν δεύτερη μου μετάφρασι, αὐτὴ τοῦ ποιήματος 22 τοῦ Κατούλλου. Γιὰ τὸ μέτρο ἰσχύουν τὰ ὅσα εἰπώθηκαν καὶ γιὰ τὸ προηγούμενο ποίημα, ὅμως ἐδῶ ἐλάττωσα κατὰ 1 στίχο τὴν ἔκτασι τοῦ ποιήματος συμπτύσσοντας κάπου τὸ νόημα δύο στίχων σ'ἕνα μόνο. Τὸ πρωτότυπο μὲ ἀγγλικὴ μετάφρασι μπορεῖτε νὰ τὸ βρῆτε ἐδῶ: http://www.vroma.org/~hwalker/VRomaCatullus/022.html

Ἰσχύουν τὰ ὅσα ἤδη εἶπα περὶ κριτικῆς. Θὰ διαπιστώσετε ἔτσι κι ἀλλιῶς πὼς καὶ τὸ ποίημα εἶναι κριτική, σκληρὴ μάλιστα!

Αὐτὸς ποὺ γνώρισες καλά, ὦ Βάρε, ὁ Σουφφῆνος

μοιάζει ἀστεῖος καὶ κομψὸς κι εἶναι στοὺς τρόπους φίνος,

στίχους ἀμόλησε πολλούς, τὸν ἀριθμό τους χάνω

δέκα χιλιάδες ἔφτασε καὶ κάτι παραπάνω

κι ὄχι σὲ παλιοτέφτερα παλίμψηστα ὅπως ἄλλοι

μὰ σ'ὁλοκαίνουργιο χαρτὶ βιβλίων μὲ σκυτάλη

μέσα σὲ θήκη μὲ λουριὰ στὸ κόκκινο τὸ χρῶμα

σὲ φύλλα ποὺ λειάνθηκαν μὲ κίσσηρι κι ἀκόμα

μὲ χαραγμένες τὶς γραμμές. Ἂν ὅμως τοὺς διαβάσῃς

γιδαρμεχτὴς θὰ σοῦ φανῇ, σκαφτιᾶς καὶ θὰ τὰ χάσῃς.

Τέτοια μεγάλη ἀλλαγὴ κι ἀπόστασι τὸν τρώει

κι ἂν μοῦ ζητᾷς τὴν γνώμη μου γι'αὐτὸν τὸν δῆθεν γόη

ἢ ὅ,τι ὁμορφότερο φαντάζει στὸ σινάφι

ἐτοῦτος εἶναι πιὸ τραχὺς κι ἀπὸ ξερὸ χωράφι

κι ἂς χαίρεται ὅταν στιχουργῇ καὶ ἂς πετᾷ στὰ νέφη,

τόσο μεγάλο θαυμασμὸ στὸν ἑαυτό του τρέφει!

Δὲν εἶναι διόλου ν'ἀπορῇς, αὐτὸ δὲν μᾶς ἀφήνει:

κοινὸ τὸ λάθος κι ὅλοι μας γινόμαστε Σουφφῆνοι,

ἡ πλάνη σου τὸν διπλανὸ τὸν ξεγελᾷ ἐξίσου,

τὸν ἴδιο σάκκο κουβαλᾷς στὴν πλάτη σου, θυμήσου!